Ik word aangekeken met een blik die het midden houdt tussen verbazing, ongeloof, lichte paniek en strijd. De 2 zinnen die ik net 1 seconde geleden de wereld in heb geslingerd komen binnen. Kwartjes vallen.
“Dit is erger dan ik had gedacht, hoor ik mijn klant stotteren. Is het echt zo erg”? Aan mij de taak om zijn vraag te bevestigen.
Kilo’s en een veel te zwaar lijf!
Deze chauffeur (ik noem hem voor het gemak maar even Arjan) loopt al jaren rond met behoorlijk wat kilo‘s teveel. Logisch ook wel: hij is een echte levensgenieter. En hij wil dat vooral ook zo houden. En tóch zit hij midden in een gesprek met mij, dat gaat over kilo‘s en een te zwaar lijf. Ergens wringt het dus wel. Ondertussen gebeurt er aan de andere kant van de tafel van alles. Ik zie het aan zijn blik. Ik merk het aan zijn houding.
Arjan had niet verwacht dat hij zo zwaar zou zijn. Hij had ook niet verwacht, dat al die kilo’s duidelijk een gezondheidsrisico vormen. Ik zie Arjan langzaam ontwaken vanuit standje ontkenning naar standje realiteit.
Doet ie het wel, of doet ie het niet?
A. Gaat deze chauffeur mij vertrouwen door zijn kilo‘s aan mij toe te vertrouwen?
B. Denkt deze chauffeur nu: aan mijn lijf geen polonaise?
C. Gaat hij mij zeggen dat hij het zelf nog wel een paar maanden gaat proberen?
- Gelooft Arjan, dat hij kan afvallen, zonder daarvoor strikt op dieet te moeten?
- Begrijpt Arjan, dat als hij oude gewoonten gaat doorbreken, die kilo’s er als vanzelf wel afgaan?
Stilte volgt. Ergens schiet op dat moment de gedachte door mij heen dat Arjan makkelijk de éénvoudigste weg kan kiezen, op kan staan, weg kan lopen en onveranderd door kan gaan met zijn leven en zijn ingesleten gewoonten. Ik bedenk mij ook, dat Arjan makkelijk kan denken: daar heb je weer zo‘n miep, die denkt te weten hoe ik moet afvallen!
Afvallen oké, maar dan wel op een leuke manier graag!
En dan hoor ik Arjan ineens antwoorden: ”Ik ben er klaar voor. Ik weet ook best, dat mijn gezondheid er iedere dag een stukje meer op achteruit gaat, als ik nu niets verander. Maar één vraag: beloof jij mij dan, dat het wel een beetje leuk blijft en het wel vol te houden is? Ik wil nl. wel blijven leven! Ik houd van gezelligheid!
Natuurlijk beloof ik dat! Ik benadruk Arjan nog een keer, dat ik hem echt niet op dieet zet, dat ik geen eten of alcohol ga verbieden en dat ik hem al helemaal niet naar de sportschool zal slepen terwijl hij dat niet wil, of niet kan! Ik vraag Arjan ook maar meteen om per direct dan wel vooral zijn gewone nuchtere gezonde verstand te gebruiken als hij echt wil afvallen en resultaat wil. Dat gaat nl. nooit vanzelf. Was dat maar waar.
Ik zie opluchting aan de andere kant van de tafel. De mooie reis naar minder kilo’s kan beginnen!